Afscheid...

En dan na 2 maanden was het tijd om afscheid te nemen...

De laatste week werd ik omgeven door tekeningen, knuffels en smeekbedes om een dansje te doen. Omdat er elke ochtend een assembly plaatsvind, was het deze keer aan ons om deze te vullen met een zelfgemaakt liedje.

Annelien, Ellen, Mireille en ik zongen, Matthias speelde gitaar.
We werden tijdens het refrein ondersteund met een dansje door earth class.
Ik kan jullie alvast te tekst geven...

It has been a long time ago since we entered the school
little scared, bit afraid and don't know what to do
But soon it felt like our home and now we're so sad to go

REFREIN
we will miss you
that smile on your face
we will miss you
football, cricket and play
we will miss you
but we will meet again
we will miss you
and we will always be friends

We met girls, we met boys and we all got along
We were white, you were brown but now time is passing by
Colours fainth, dissapear and we all became one
Feel the love, feel the faith, together we're strong

REFREIN

Now we look into time and this is what we see
Little children became old, have a college degree
Worked so hard from the start and achieved all their dreams
So be proud and believe, in yourself in your dreams

REFREIN

Hierna deden alle leerlingen van de school samen een gebed. Hierbij dankten ze God dat hij ons had gezonden en vroegen om ons en onze familie te zegenen.


REMIDIAL LEERLINGEN
(de school waar ik 3 van de 4 dagen doorbracht was de ergste qua mileu waar de leerlingen vandaan komen. De meeste leerlingen hier hebben geen thuis en leven van criminaliteit op straat 's avonds onder leiding van de grote bendes. Deze twee leerlingen waren de deugnieten van de school en dat is hier niet niets...)




ART CLASS







Voorstelling dans tijdens de assembly



PKV project HINDOEISME

Voorbereidingen

(Zelfs de kousvrouwen kwamen spontaan meehelpen)













*TOONMOMENT*






...



Met Prem (noemde mij zijn 'girlfriend')


De jongens waar ik buiten de schooluren mee heb gedanst. Ze leren zichzelf en elkaar dansen in de hoop later een team te vormen en de wereld te veroveren met hiphop.




Langs de ene kant was de stage te kort want ik begon net een band op te bouwen met de leerlingen.
Langs de andere kant was het misschien lang genoeg want hoe meer je een band opbouwd, hoe moeilijker het afscheid...

School

Ondertussen wordt het lesgeven leuker en leuker. Ik begin de leerlingen beter te kennen en zij mij.
Een gewoonte begint het hier echter niet te worden want elke week en elke les ziet er verschillend uit...
Ik amuseer me ook met de leerlingen buiten de schooluren. Zo kwam het er eens van dat Sheena en ik de leerlingen na de school vergezelden in de schoolbus. Het is verboden van de school uit om bij de lln thuis te komen maar toen, uitgerekend die dag, de directrice van de school niet op de schoolbus zat en de leerlingen ons uitnodigde bij hen thuis was de verleiding te groot...
(het wordt o.a. afgeraden omdat de leerlingen van onze school uit een zeer arm mileu komen en dit zou choquerend kunnen zijn voor mensen van buitenaf)



Eens we uitgestapt waren, volgden we de leerlingen door kleine aardeweggetjes naar hun huis.
Ze wonen daar met 36 kinderen samen. 30 jongens en 6 meisjes. Op de eerste verdieping worden we uitgenodigd door de enige volwassen mensen in het huis die door onze leerlingen worden aangesproken als uncle and ant. Ze verzoeken de kinderen koekjes en thee te gaan halen om ons te kunnen bedienen. Het volgende uur wordt gevuld met onderwerpen zoals school, India en vooral geloof.
Hierna hebben we ons nog wat geamuseerd met de leerlingen en toen we wilden vertrekken merkte ik dat er iets mis was. De jongens waren aan het discussieren en bekeken me met een schaamteblik. Ik vroeg wat er aan de hand was en ze vertelden me bang dat een van de jongens mijn schoenen had geleend om naar het dorp te gaan. (Telkens je hier een woning betreed moet je je schoenen buiten laten staan)
Toen ze zagen dat ik erom kon lachen gaven ze me blij een nieuw paar schoenen dat zo nog liggen hadden en zorgden ze voor een goedkope taxi naar ons appartement. Wanneer de riksjachauffeur wilde vertrekken spraken de jongens hem deze woorden in "Be carefull, because these are our akka's and we would like to see them again tomorrow."


De volgende dag op school gaven ze stiekem een zak met daarin, helemaal ingepakt in krantenpapier, mijn sleffers. Ik had deze nog nooit zo proper gezien!

Vrijdag 05-03-2010

Dit weekend hebben Matthias en ik twee dagen doorgebracht in Odanadi bij de meisjes.
Hier hebben we samen gedanst, engels geleerd, mee gekuisd en gespeeld.
De meisjes nemen je onmiddellijk op als een van hen en laten je meteen thuisvoelen. Misschien is dit ook omdat ze Ite in mij herkenden. Dit weekend kwam het veel voor dat er meisjes niet goed wisten hoe ze moesten reageren toen ze me zagen omdat ze dachten dat ik Ite was.

Op een bepaald moment neemt een van de oudere meisjes me mee naar de kamer van de meisjes. Onder haar kopkussen haalt ze haar dagboek boven waaruit ze een foto neemt. Ik verschiet wanneer ik mezelf hierop zie staan samen met Ite, Evi en mama. Ze had deze foto twee jaar geleden van Ite gekregen en bewaarde deze nog altijd zorgvuldig. Op het einde moest ik in haar boekje schrijven en kreeg ik een armbandje als cadeau.

Wanneer de meisjes aan het vechten waren om mijn haar te vlechten had ik de tijd om een meisje van ongeveer 4-5 jaar in het oog te houden. Ze was zorgvuldig haar kleren op het bed op aan het plooien, haar bed aan het opdekken en de plaats rond haar bed aan het kuisen. Het is zo raar om te zien hoe deze meisjes zo snel opgroeien en volwassen worden. Ik had het na twee dagen zelfs al moeilijk om hier te vertrekken, ik wil niet weten hoe Ite en Hans zich hebben gevoeld...

Daarbuiten hadden we nog de tijd om devraj market te bezoeken en mochten we weer bij Shoaib logeren.




Een mooie afsluiter was Mysore Palace by night.

Vrijdag 26-02-2010

Dit weekend zijn we met andere vrijwilligers Hampi gaan bezoeken. Een zeer authentiek stadje dat overvloed wordt door tempels van minstens 600 jaar geleden.
Hier heb ik mijn eerste treinervaring in India meegemaakt: met 8 slaap je in een ruimte van 3 op 4 vierkante meter op een plankje met een Indier 10 cm boven en 10 cm onder u.




Om de meeste tempels te kunnen bezichtigen hebben we brommers gehuurd om langs de prachtige natuurwegen van tempel naar tempel te rijden.


Tijdens de zonsopgang die we vanop een tempel bekeken hebben



We hebben daar ook HOLI FEST mogen meemaken. Dit is een feest dat hier traditiegetrouw elk jaar plaatsvindt. De slechte mens van het dorp die stal, verkrachtte,... wordt verbrand op de brandstapel.

Daarna viert het dorp feest door naar elkaar te gooien met kleuren.


En dit was het resultaat...

Vrijdag 12-02-2010

Na een dag vertraging komen Ite en Hans aan op ons appartement om half 7 in de vroege ochtend. Rond de middag nemen we een 3uur lange busrit naar Mysore, het stadje waar Ite en Hans twee jaar geleden verbleven. We zijn uitgenodigd bij een kennis van hen. Shoaib is een verkoper die ze twee jaar geleden leerden kennen en die, toen hij vernam dat ze naar Mysore kwamen, erop stond dat zij bij hem logeerden. En omdat ze hier zo gastvrij zijn, was het geen probleem dat Matthias en ik meekwamen.

Aangezien Ite en Hans nog nooit bij hem thuis waren geweest, was het wel spannend waar we zouden terechtkomen.

Met wat vertraging kwamen we bij Shoaib aan rond 8uur. Al snel bestelden we eten en maakte ik kennis met mijn eerste lekkere Indische maaltijd!

Er waren ook nog vrienden van Shoaib op bezoek die we dan tijdens het eten beter leerden kennen.

Divya en Mohan: een getrouwd Indisch koppel dat jaren in Amerika heeft gewoond en gewerkt. Hele leuke mensen. Divya wil ook graag gaan werken in Odanadi.

Hanuman: een Duitser die vanaf zijn 3e levensjaar in India is komen wonen en een tweede thuis heeft in Oostenrijk. Hij is volledig bekeerd tot het Hindoeisme en dit merk je wel :)

Zo heeft hij bijvoorbeeld zijn haar in een dot op zijn hoofd voor een betere verbinding met zijn chakra en mogen we geen kaarsen uitblazen met de mond. Op deze manier beledigen we de vuurgod.

En dan hebben we Shoaib. Een van de meest interessante personen die ik in India reeds heb ontmoet. Hij weet heel veel over andere landen en continenten, leest veel boeken, heeft een grote filmkennis en studeerd filosofie.

Deze mensen al bijeen zorgden voor een zeer interessante en diepzinnige avond!

De volgende dag hebben Annelien en Ellen ons vervoegd, zijn we Mysore Palace gaan bewonderen en een bezoekje gebracht aan Odanadi. Odanadi is het weeshuis waar Ite en Hans twee jaar geleden, 3 maanden hebben geholpen. We zijn eerst de meisjes gaan bezoeken. Zij hadden geen idee dat Ite en Hans zouden langskomen. Toen we aankwamen vlogen verschillende meisjes hen in de armen, het was heel mooi om te zien. Stanly nodigde ons daarna uit op zijn bureau om wat bij te praten met thee.





De volgende dag zijn we het weeshuis bij de jongens gaan bezoeken.
Dit zag er wel wat anders uit. Om te beginnen was deze in the middle of nowhere, hadden ze hier geen elektriciteit en was hun keuken (die Ite en Hans nog mee hebben opgebouwd) ingestort door de regen... Na een tijdje te hebben gespeeld hadden we door dat de tijd voorbij was gevlogen en we al veel te laat waren voor onze afspraak met de rest (Matthias, Ellen en Annelien). Toen we dan wilden vertrekken melde onze riksjachauffeur dat zijn benzine op was... Daar zaten we dan: zonder bereik, veel te laat, in de pikkedonker zonder elektriciteit met bijtende muggen, wachtend op onze helden van het weeshuis die met hun fietsje naar het dichtstbijzijnde dorp waren gereden om benzine voor ons te halen.




Uiteindelijk hebben we de trein terug naar Bangalore gehaald om dan aan een nieuwe schoolweek te beginnen.
Ite en Hans zijn later deze week dan nog een kijkje komen nemen of ik wel degelijk mijn kennis deel met de leerlingen van de school, hebben nog een weekend bij ons gelogeerd en zijn dan terug naar huis vertrokken....